Hobbelwegen, rieten hutjes, polonaise in de kerk a

Een paar dagen en heel veel indrukken. Het is eigenlijk niet te beschrijven. Donderdag was ons laatste dagje in Accra. ’s Ochtends hadden we kookles en we deden praktisch alles verkeerd. Ik weet nu wel het verschil tussen een banaan en een plantain, want mijn beschrijving van een plantain als ‘baby banana’ werd snel gecorrigeerd. Goed om te weten aangezien ik erg van bananen hou en je een plantain niet rauw kunt eten. ’s Middags heb ik met Aukje en Rony afscheid van de zee genomen en een niet geplande stadtour gedaan danzij de driver die toch de weg niet wist. ’s Avonds hadden we ons laatste avondmaal in onze ‘stampub’, erg gezellig! Vrijdag om 4.00 stonden we op om de eerste groep uit te zwaaien. Vervolgens werden wij om 6.00 opgehaald, waarom is mij een raadsel. Om 7.00 begon de boarding (ja echt!) en na 8uur vertrok de bus. Na een lange reis met een lekkende airco (was niet erg, gelukkig was er airco!), vele hobbels, gaten, kwamen we om 22.00 aan in Tamale. Vanaf daar werden we naar ons guesthouse gebracht en hebben we heerlijk geslapen. Zaterdagochtend werden we naar het kantoor van Syto gebracht voor ontbijt en wat uitleg. Daarna ontmoetten we onze gastmoeder en reisden we me haar naar Wulugu. Onderweg roken we een apart luchtje in de bus en bleek het wiel/ band kapot te zijn. De rook kwam er vanaf! Iedereen dus uitstappen om vervolgens onder een boom te gaan zitten. Hier leerden we ook dat plassen ‘free’ is, yeah! Toen er een jeep passeerde begonnen de mannen er achter aan te rennen en kaapte zo de jeep ;) Aangezien onze spullen nog bij het busje stonden moesten we die snel naar de jeep brengen, dus wij rennen met onze backpack op onze rug. Daarna wilden we onze (GROTE) koffers gaan halen, maar dat bleek niet meer nodig te zijn. Moeders bleek die al te hebben… OP HAAR HOOFD!! Echt ik moest zo hard lachen. Gesetteld in de jeep konden we onze weg vervolgen en na vele rieten hutjes kwamen we aan in Wulugu om onze eigen hutje te bewonderen. Het doet me denken aan het Archeon en dan het gedeelte ‘Middeleeuwen’. De muren zijn van klei en en de daken van golfplaten en riet. Er is een soort binnenplaatsje met een kookpot en we leven hier met 16 mensen. Slapen doen we buiten vanwege de hitte onder een klamboe, erg knus. De douche bestaat uit een aantal golfplaten en een emmer water. Voor de opening moeten we een soort deur zetten. De eerste keer dat ik me hier douchte moest ik eigenlijk heel hard lachen, ik kon er de lol wel van inzien. Aangezien ik het gevoel had dat iedereen mij kon zien dacht ik zo slim te zijn om boven ‘de deur’ een handdoek te hangen. Totdat ik op het punt kwam dat ik me moest gaan afdrogen…. Waarvoor ik de handdoek nodig had :p De wc is trouwens niet grappig hebben Aukje en ik besloten. We proberen namelijk alles te relativeren tot iets positiefs. De wc is een hokje naast de douche, zonder slot, met maden en kakkerlakken en een gat in het midden. Zelfs ik als ervaren wildplasser heb er moeite mee. Onze grootste angst is dan ook om ziek te worden. Tot nu toe wordt er apart voor ons gekookt en dat bevalt ons wel. Hoewel het erg eenzijdig is, rijst, rijst met een sausje, kip, gekookt of gebakken ei, is het redelijk ‘veilig’ voedsel. Mam, als ik weer terug ben wil ik een week lang alleen maar sla en yoghurt eten en absoluut geen rijst en kip.
We beginnen al in te burgeren en doen een poging tot helpen met koken en afwassen. Zondagochtend zijn we naar de kerk geweest en dat was echt geweldig. Twee uur lang was het dansen, zingen, roepen en zelfs de collecte werd in een polonaise gedaan. Wij moesten als nieuwelingen opstaan en ons voorstellen en het ‘God bless you’ vloog ons om de oren. ’s Middags gingen we het weeshuis bezoeken en wat we daar aantroffen was echt verschrikkelijk. 40 kinderen in 3 kleine hokjes met eigenlijk niets. Geen bed, weinig kleren, de voorraad eten was bijna op en geen aandacht. Alle kinderen kwamen dan ook op ons afgevlogen en we hadden beide 10 kinderen aan elke hand. We hebben inmiddels voor een maand eten gekocht. En we gaan deze week muskietennetten kopen. Ook willen we matrassen gaan kopen en proberen voor elk kind een ziektekosten verzekering af te sluiten. Voor 20 cedi, zo’n 12euro is een kind een jaar verzekerd! Na het bezoek aan het weeshuis hebben we de ‘chief’ en de ‘queen mother’ van Nabari bezocht, wat blijkbaar een of andere traditie is. We moesten zelfs op onze knieen! ’s Avonds kwam heel de buurt hier voetbal kijken, wat eigenlijk elke avond het geval is. In Wulugu is er elektriciteit, wat betekent dat iedereen een tv heeft en dat die heel de dag aan staat.
Maandag begon onze werkweek! ’s Ochtends hadden we een geweldig liedje (vonden we zelf:p) bedacht, het gaat als volgt op de wijs van de KabouterPlopdans;
Turn around, turnd around
Stomp with your feets on the ground
Wave your arms in the air
And go sit on the chair
Sing this song with your friends
Because it’s the monkey dance!
Om 14.00 begon onze werkdag pas eigenlijk echt. Alles is hier zo ontzettend slecht geregeld. Eigenlijk is er niets geregeld. We gaan niet by bike, maar by motorbike naar Nabari. Elke dag moeten we bij DE boom wachten, totdat er iemand naar Nabari gaat, waarbij we achterop mogen. En zo gaan we ook terug… Dinsdag hebben we aangeboden om op het schooltje in Nabari les te gaan geven, dus vertrokken we in de ochtend. Eerst had Aukje vervoer gevonden en ik na een tijd ook eindelijk. Maar helaas, de motor ging kapot, dus moest ik weer terug lopen naar de boom. Na een tijdje had ik een nieuwe motor gevonden die 2x moest stoppen omdat de ketting eraf was en hij oververhit was. Ik had verwacht Aukje op het schooltje aan te treffen, maar er moest eerst water bij de waterput gehaald worden. Daarna gingen we naar het schooltje, wat geen school te noemen is. De weinige leraren zitten buiten niks te doen, met als gevolg dat alle kinderen les van ons wilde. ’s Middags gingen we naar het weeshuis en ’s avonds waren we uitgeput! Woensdag zouden we ’s middags naar het weeshuis gaan, maar tegen de tijd dat er een motor ons op zou gaan halen was het al te laat. Aangezien ik het zo irritant vind om afhankelijk van mensen te zijn, waarvan ik niet weet of ze komen, hoe laat ze komen, en of de motor het doet, heb ik aangeboden om zelf motor te gaan rijden! Inmiddels heb ik mn eerste lesje er op zitten en het was echt super leuk! Dus binnenkort rijden we zelf naar Nabari of gaan we touren ;) Mn les werd trouwens onderbroken door de regen. Ja REGEN, echt heerlijk! Ik heb dan ook in de regen staan dansen haha, lekker even afkoelen.
We hebben allebei onze ups en downs. Soms baal ik er enorm van dat het project heel anders loopt dan ik had verwacht. De spullen uit onze koffers kunnen we niet op de manier gebruiken zoals als we verwacht hadden. Knutselen is erg lastig als er geen tafel is en aan speelgoed hebben ze niet zo heel veel als kinderen honger en dorst hebben en ver moeten lopen om water uit de put te halen. Maar alsnog bedankt, want ze zijn hier natuurlijk overal blij mee en misschien hebben de eventuele volgende volunteers er wat aan en kan er hier iets worden opgebouwd. De kleren moeten we nog uitdelen, we doen niet alles tegelijk, want dan wordt het een grote chaos. Het voelt soms echt alsof we niets voor de kinderen kunnen doen, maar al waren we er niet hadden ze nu geen eten, en de kinderen zijn zo blij als we er zijn. Je zou me moeten zien als ik terug kom van het weeshuis, helemaal vies van het zand en de kinderen die constant boven op me zitten.
We zijn er inmiddels aan gewend dat ons geen privacy gegund is in het gastgezin, dus hebben we besloten om in de weekenden iets leuks te gaan doen. Zaterdag gaan we naar een crocodile pont waar we op krokodillen kunnen rijden! Hoewel we niet helemaal vrij zijn, aangezien 1 van onze zusjes mee gaat. De volgende weekenden gaan we dan ook alleen op stap en proberen we de andere volunteers van onze groep te ontmoeten, alleen het lukt ons nu niet om te bellen.
Mijn ghaneese nummer is trouwens 0548282717
Ik ben erg blij dat ik hier niet alleen zit, maar samen met Aukje. Het is ook erg gezellig en we kunnen onze goede (haha) humor delen ;) Moeders snapt volgens mij niet altijd waarom ik moet lachen, maar ze lacht gezellig mee. Zo zat ik pas weer eens onder DE boom te wachten, had ik het liedje van ‘busje komt zo, busje komt zo’ in mn hoofd, zag ik een lizard op de boom lopen en waggelde er een varken voorbij en proestte ik het opeens uit. Ik bedacht me dat ik er eigenlijk belachelijk bij zat en dat ik het inmiddels nog normaal vind ook. Ik heb toen maar gezegd dat ik moest lachen, omdat er in Nederland geen varkens over straat lopen. Dus gelukkig, er zijn momenten dat ik wel kan huilen omdat het hier zo arm is en de luiheid van de mensen soms enorm frustrerend is, maar ik kan nog vaak genoeg lachen =) !!! Op dit moment zit ik in Bolga in een internetcafe, naja zover je dat zo kan noemen ;) vanavond gaan we weer feesten in de kerk haha & volgend weekend gaan we naar het mole national park, dan bezoeken we gelijk Oliver, een jongen die we kennen van de eerste week in Accra, lijkt me erg leuk! We gaan hier trouwens een echte afrikaanse bruiloft meemaken, waarvoor er speciaal een jurk voor ons gemaakt wordt =) naja nog genoeg leuke dingen die voor ons liggen! &ik blijf waarschijnlijk 1,5 week langer, om samen met Aukje&de 2 Ierse meisjes te reizen, en uiteindelijk terug te vliegen! Byee