Happy birthday girl

Iedereen bedankt voor alle lieve berichtjes, reacties en felicitaties, super leuk! Mijn laatste weekend als 20-jarige heb ik goed afgesloten in Tamale met ‘Europees’ eten en een feestje in de rooftop bar. Natuurlijk hebben we daar de Azontho gedanst en inmiddels zijn we tientallen ‘vrienden’ rijker ;) Terug bij ons cheapy cheap hostel aangekomen zijn we getuige geweest van een dikke rat dit geslacht werd, wat ons hilarische en lugubere foto’s opgeleverd heeft. (zie facebook)

Toch voelde het na zo’n leuk weekend weer heerlijk om ‘thuis’ te komen in Wulugu. Maandag werd ik om 05.00 ruw uit mijn slaap gestoord door het geluid van een enorme regenbui die bijna heel de dag heeft geduurd. Ik heb serieus naar het dak zitten kijken of het niet zou instorten (doordat het gemaakt is van platen klonk het geluid extra hard). Ondanks de regen heb ik mij heel de dag een ‘happy b-day girl’ gevoeld, zoals mijn grote kleine broer mij (en nog steeds) heel de dag genoemd heeft.
Het begon met het verjaardagsgebed uitgevoerd door Maud en Michelle; ‘Hiiiiiiiiiiiieeeeeeeer in Ghana, kun je je kado ook een weekend later krijgen, Amen!’ (elke ochtend moeten we in onze eigen taal bidden, waardoor je kunt zeggen wat je wilt, een grapje van Memuna). Ook hebben ze nog mooi voor mij gezongen. Daarna kwamen Lisa en Anne Lena zingend met een cake met 21 kaarsjes aanzetten, super leuk! Ik heb ze geprobeerd in 1x uit te blazen, fail… Daarna was het de beurt aan mijn gastsisters, cousins etc. om voor mij te zingen, Suzy deed alsof ze de dirigent was en het klonk echt als een kerkkoor haha.

Toen het al snel duidelijk werd dat het onmogelijk was om naar Nabari te gaan, hebben we besloten het feestje in het weeshuis naar dinsdag te verzetten; een dagje vrij dus! Aan het eind van de middag ben ik begonnen met pannekoeken bakken en ’s avonds was er echt een geweldig feestje. Normaal eten alleen wij samen en alle andere familieleden op verschillende tijden en plaatsen, maar deze keer niet; met meer dan 20 man hebben we gezamenlijk gegeten, gedronken en werd er weer voor me gezongen. Daarna moest ik de champagnefles openen en ging het programma van de avond (die Suzy quasi-serieus gemaakt had) verder met een heuse danscompetitie. Echt heel grappig. De speakers met muziek, sangria en alle dansende mensen maakten het echt tot een onvergetelijke verjaardag. Zelfs ST mijn (oude) ‘vader’ ging dansen, wat volgens Memuna nog nooit is voorgekomen. En dan te bedenken dat ze hier het begrip verjaardag eigenlijk helemaal niet kennen en het ook niet vieren.

Dinsdagochtend heb ik dus urenlang pannenkoeken gebakken, waarbij de uitspraak ‘genoeg voor een weeshuis’ geheel tot recht kwam. De kinderen hebben ervan genoten, dus al het werk was zeker niet voor niks. De rest van de week heb ik vooral op het schooltje gewerkt. Ik heb er een beetje gemengde gevoelens over; Er zijn zoveel dingen die ik graag anders zou willen zien, maar aan de andere kant moet ik me ook neerleggen bij hoe het hier gaat. De afrikaanse cultuur… leraren die te laat komen of helemaal niet komen, heel lang pauze nemen en eigenlijk echt geen les kunnen geven. Je kunt ze ook niet alles kwalijk nemen; ze weten niet beter en hebben zelf waarschijnlijk ook geen goed onderwijs gehad. Het is dus een vicieuze cirkel en frustrerend om te zien dat ze de kinderen heel passief alles laten overschrijven (interactief? Nog nooit van gehoord), terwijl ze niet checken of ze het wel begrijpen, ze zelf veel (spel) fouten maken en graag met de stok slaan.
Aan de andere kant laat de lerares die ik help wel zien dat ze wilt samenwerken, volgt ze tips op en krijg ik veel ruimte om de kinderen te helpen met leren lezen en schrijven. Het ene moment is dus heel leuk en voel ik me echt nuttig (als een les goed gaat) en het andere moment zie ik alleen de dingen die fout gaan en ik de komende jaren ook niet veranderd zie. Inmiddels heb ik mijn instelling een beetje moeten aanpassen; ‘Ik ben hier voor een mooie ervaring en probeer te helpen waar ik kan, maar meer kan ik niet doen, ze moeten het zelf ook wel willen’. De mooie ervaring heb ik sowieso wel door op een totaal andere plek te zijn, te genieten van de mooie dingen van het Afrikaanse leven, het ontzettende leuke gastgezin, het reizen het onderweg zijn.
Voor de rest ben ik nu en de komende weken nog bezig om een aantal dingen te regelen; o.a. een reisje voor de kinderen van het weeshuis (ze zijn vaak nog nooit het dorp uitgeweest), schoolborden voor in het weeshuis (zodat er daar extra les gegeven kan worden) en natuurlijk de farm (niks geen groententuintje, een echte bonenplantage ;)!). Het aanleggen van de farm duurt (nog) langer dan gedacht vanwege het weer. De hevige regenbuien hebben ervoor gezorgd dat het land veel te nat is en buurland Burkina Faso heeft besloten een dam open te gooien, waardoor al het water hierheen gestroomd is. Aan dingen als het weer valt helaas niets te doe, dus gewoon maar afwachten en zien hoe het loopt… (jaja, ik ben al een echte Afrikaan).

Ook hebben we afgelopen week weer veel Duits proberen te praten en andere slechte taalgrappen en vertalingen gemaakt. Even een greep hieruit;
- Leg an egg
- Nadat Lisa iets in het Duits tegen Anne Lena zei;
(in koor); Jaaa das stimmt! Jawohl! Das ist mir egal. Sicher!
- Nein mann, ich will noch nicht gehen, ich wille in bischen tanzen
- Than it’s not your birthday yet
- This rice is on fiiiiiiiiiire….
- Egg-yellow
- She has a lot of nuts on her song.
- Take an upfrogger
- Schmecke schmecklich!
Verder zijn er in het Duitse hol (serieus het ruikt er echt heel muf) deze week een dode muis en een dode kikker gevonden. Zij gebruikten dat als de verklaring voor de muffe geur, wij denken juist het omgekeerde; door de geur zijn de dieren dood gegaan ;) Een natural dead volgens mijn sister Suzy haha. Dit weekend hebben zij een uitje met hun organisatie en stiekem missen we het wel; ontzettend slechte grappen maken en er zelf heel hard om lachen. Rare lui die Hollanders…