Een Nederlandse Afrikaan..

Die zie je al van verre staan!
Tenzij die in een trotro van Tamale naar Wa heeft gezeten; 8uur lang hobbelen over zandwegen met de achterklep open, omdat iemand dat de ideale manier vond om zijn motor te vervoeren. Ja, dat levert een bruine Elise op. Alleen mijn ogen die blauwer dan gewoonlijk leken verraadde dat ik niet echt een echt Afrikaantje ben.
Samen met Maud en Michelle hebben we dit weekend echt op z'n Afrikaans gereisd. Wachten, wachten en nog eens wachten voordat de trotro of bus vertrekt. Vervolgens er urenlang inzitten, lekker opgepropt tegen onze mede-afrikanen aan en eenmaal op het station aangekomen begint het weer van voor af aan. Wachten totdat het volgende gammele busje vertrekt, er achter te komen dat deze nog erger is dan de vorige en dan nog niet over de weg gesproken... 'Zo gaat ie goed, zo gaat ie beter, weer een centimeter!!' Uiteindelijk hebben we echt urenlang gereisd om onze plaats van bestemming te komen; Wechiau Hippo's Sanctuary. En dat allemaal om NUL, ja NUL hippo's te spotten.

Oke, dit weekend klinkt nu dus echt als 1 grote flop, maar natuurlijk heeft het ook zijn keerzijde. Dit kan ik psychologisch verklaren met de term cognitieve dissonantie, maar dat doe ik lekker niet ;) Vooral in het eerste busje hebben we echt veel lol gehad; vanwege de slechte weg werd iedereen alle kanten op geslingerd en al na 1uur zagen we er niet uit, vol met bruine vegen en dit natuurlijk weer tot grote hilariteit van onze mede-afrikanen. Ook hebben we ons verbaasd over de dingen die we onderweg zagen en het feit dat we de motor niet verloren zijn (hij hing half uit het busje die over vele hobbels en kuilen heen stuiterde). Ook hebben we weer geleerd om de kleine dingen in het leven te waarderen, vooral Michelle is daar goed in. Zoals op al onze weekendjes weg deelden we dit keer ook weer heel gezellig met z'n 3en een veel te klein bed. Elke keer is het weer de vraag wie in zijn lakenzak naar het lichtknopje hupt om het licht uit te doen. Deze keer ontdekte Maud dat er snoer naast haar bed lag, waarmee ze dus - vanuit bed! - het licht uit kon doen. Toen Michelle daar achter kwam hoorde je met een heel schattig brabants accent: 'Zo he, wat een Luxe zeg!'. Verder was de kanosafari op de Black Volta River wel echt heel leuk en mooi. Vanwege het regenseizoen stond het water helaas te hoog om naar de plek te gaan waar de hippo's zouden zijn (dat was te gevaarlijk ivm de stroming en rotsen etc.) en konden we ook niet op het platform slapen. Ook ben ik blij dat we heelhuids in Wulugu zijn terug gekomen. Inmiddels ben ik wel wat gewend, maar de rit van Wechiau terug naar Wa vond ik best wel eng. Ik heb me serieus zitten afvragen wat er eerder zou afvallen; het dak (waar overigens naast zakken vol met rijst en andere dingen ook nog iemand op zat) of de bodem. En of het gunstiger zou zijn als de trotro links of rechts om zou vallen. Gelukkig is het antwoord me bespaard gebleven.

Maar alleen op zn Afrikaans reizen, maakt ons natuurlijk nog geen echte Afrikaan. Nee wij dragen zware tassen op onze hoofden, halen ons eigen douchewater uit de waterput, wassen onze kleding met regenwater, gebruiken een gat als wc en als dat er niet is, tsja dan maar gewoon in de natuur, eten Fufu en Banku met onze rechterhand (eerlijk toegegeven heb ik van beide maar 1 hapje geproefd..) en er zijn vast nog heel veel andere dingen die we al niet meer door hebben. Wat maakt ons dan nog een echte Nederlander? Wij zetten onze wekker, fietsen meer dan een half uur naar school, zijn als eerste aanwezig op school en geven ook nog daadwerkelijk les. Vorige week heb ik bijna alleen maar zelfstandig les gegeven. Maandag was Karima, de lerares van P5 die ik 'help'niet aanwezig, omdat haar motor gestolen was. De andere dagen kwam ze vaak later, houdt ze lang pauze en loopt ze andere lokalen binnen om daar kinderen straf te geven. Toch doet ze het beter dan de andere leraren; ze is er in ieder geval bijna elke dag, is van de andere leraren vaak als eerste en... is niet dronken. De naam van de leraar van P1 weet ik niet, maar aan de naam 'drunken teacher' heeft iedereen genoeg.
Het lesgeven vind ik stiekem best wel heel leuk. Het taalprobleem is wel heel lastig, dus doe ik vooral de dingen waarbij je het niet erg nodig hebt. Deze week ben ik met de kinderen bezig geweest om hun handschrift te verbeteren, waardoor ze sneller kunnen schrijven en het ook leesbaar is. Ook probeer ik ze te leren spellen, veel met ze te lezen, te rekenen en geef ik ze engels. Daarnaast heb ik deze week science gegeven en gevraagd of Karima het voor hen in het Mampruli wilde vertalen. Ook hebben de kinderen deze week hun eerste Creative Arts les gehad. Ze hebben allemaal een papier met een sticker van een letter van het alfabet gekregen, die ze vervolgens groot moesten uitwerken met allerlei kleuren stiften, glitters etc. De bedoeling was dat ik ze in het lokaal zou ophangen, maar helaas bleek dat volgens Karima en de kinderen geen goed idee te zijn; het touw waar ik het aan wilde ophangen zou daar namelijk gestolen worden... Jammer.

Vorige week ben ik na school ook nog een keer met de meiden naar de markt in Walewale geweest. Daar hadden we met Karima afgesproken die ons Walewale geshowd heeft. Samen met haar hebben we stoffen gekocht, waar de kleermaker nu als goed is bezig is om kleding voor ons te maken (nog een punt waarom we aan het ver-afrikanen zijn :p) Erg leuk dagje was het en ik ben benieuwd naar de kleding! Het weekend daarvoor ben ik met Maud en Michelle een weekendje in Bolga geweest. Vanuit daar zijn we naar de Crocodile Pond geweest. Voor mij niet zo heel bijzonder meer, maar het zijn nog steeds niet mijn vrienden. Ook zijn we naar het Slave Camp geweest, wat indrukwekkend was en waar ik echt van de natuur heb genoten. Super mooi uitzicht over de heuvels vanaf daar!
En aangezien al die dingen in Paga zijn en Paga nou net toevallig bij de grens van Burkino Faso ligt besloten we die kant op te wandelen. Bij de immigratiedienst van Ghana aangekomen besloten we te vragen of er een bord was van Welcome in Ghana en of we daar heen mochten. Toen we daar eenmaal voorbij waren, besloten we door te lopen totdat we bij de immigratiedienst van Burkino waren. Zonder paspoort en visum op zak, maar wel met een aantal franse woordjes mochten we van die lieve manier doorlopen en Burkino Faso bezichtingen! Natuurlijk was er weinig verschil met Ghana een paar honder meter terug (op wat franse muziek na), maar toch was het heel vet, zijn we met het bord op de foto gegaan en hebben we maiskolf gekocht. Wij hebben in Burkino Faso gegeten ;)!

Het verhaal is weer lang genoeg geworden en het is tijd voor mij om naar de markt hier in Wulugu te gaan. Er is een politieke campagne aan de gang, waardoor er nu keiharde muziek op staat en er gedanst wordt. Wij gaan een kijkje nemen en een Fan Ice kopen!!

Veel liefs uit een erg warm Ghana!